"Mieć taki problem jak ty, to czysta przyjemność" Rozdział piąty.

 Wróciłem na miejsce, w którym przed chwilą wydarzyła się jedna z piękniejszych chwil w moim życiu. 

-Cilla? Co się stało? - zapytałem zdyszany. 

-Mam dosyć tego wszystkiego! Choroba i tak prędzej czy później mnie wykończy! Dla mnie już nie ma ratunku, rozumiesz? 

-Co ty wygadujesz? Ty będziesz normalnie żyła, będziesz szczęśliwa i nikt ci tego szczęścia nie odbierze. 

-Nie wiesz jak to jest żyć z chorobą, a zwłaszcza tą, więc gówno możesz wiedzieć. 

-Masz w okół siebie kochających ludzi. 

-Tak ci się wydaję, a na prawdę, to ja nie mam nikogo. 

-Masz wielu ludzi, którzy cię wspierają i kochają. 

-Przepraszam, ale muszę już iść. - powiedziałam czując w sobie totalną pustkę. 

-Czekaj - chwycił mnie za dłoń. - sama na pewno nie pójdziesz.

-Och, już nie rób z siebie wielkiego rycerza w srebrzystej zbroi, pójdę sama, czy to ci się podoba, czy nie. 

-Musisz być taka uparta? Martwię się o ciebie. 

-To się nie martw. Mało masz własnych problemów? Niepotrzebny ci kolejny w mojej postaci. 

-Mieć taki problem jak ty, to czysta przyjemność. 

-Zapomnij o mnie. Mnie i tak już wkrótce nie będzie...- powiedziałam i oddaliłam się w przeciwną stronę.

Czułam jakby kontrolę nad moim ciałem przejęła jakaś niepoczytalna siła. Nogi niosły mnie przed siebie, przed oczami miałam dziwne mroczki, w głowie miałam jeden wielki chaos. Nie wiedziałam co ze mną w tej chwili się wyprawia. Cholera, co się ze mną dzieje?! 

*** 

Budzę się rano w kompletnie nieznanym mi miejscu. W całym ciele czuję jedynie przeszywający mnie ból. W powietrzu dało się wyczuć zapach spalonych papierosów, który zaraz zaczął mnie drażnić i moja astma wdała się we znaki. Podniosłam się momentalnie. Byłam kompletnie zdezorientowana. Z wczoraj nie pamiętam nic. A przecież nic nie piłam. O narkotykach nie ma mowy. Z kieszeni bluzy wyjęłam komórkę. Zajebiście. Ponad dwadzieścia połączeń nieodebranych?! Postanowiłam zadzwonić do Artura. 

-Artek? - wymówiłam ze łzami w oczach. 

-Boże! Cilla! Myślałem, że umrę! Gdzie ty jesteś?! - w jego głosie słychać było ogromne zdenerwowanie. 

-Ja ci wszystko opowiem, ale proszę cię...przyjdź po mnie. 

-Gdzie ty jesteś? 

-Wydaje mi się, że obok jakiejś knajpy - obejrzałam się za siebie i spojrzałam na masywny napis na górze budynku. - będę iść plażą w stronę hotelu. 

-Dobrze. Już wychodzę. 

*** 

-Matko! Tak się o ciebie martwiłem. - Szalpuk przybiegł do mnie i wtulił mnie w swój tors. 

-Ja wiem, przepraszam. Wytłumaczę ci to wszystko. 

-Chodź do hotelu. Jesteś cała roztrzęsiona. 

W drodze mu opowiedziałam co do szczegółu, wszystkie zdarzenia wczorajszego wieczoru, które udało mi się zapamiętać. 

Był zszokowany. A ja nie czułam już nic. 

-Mamy zaraz trening. Idziesz z nami? - zapytał. 

-Jasne. 

-Na pewno chcesz iść? 

-Tak, na sto procent. Pójdę się tylko ogarnąć. 

W łazience odświeżyłam się. Wzięłam szybki prysznic. Zrobiłam makijaż, włosy spięłam w wysokiego kucyka i ubrałam się: 

I byłam gotowa. 

Chwyciłam tylko swoją torbę i schodami zbiegłam na dół. 

Oczywiście nie mogło obejść się bez spotkania z Aaronem... 

-O, tutaj jesteś księżniczko! - nawet się nie zdążyłam odezwać, a już tonęłam w jego objęciach. 

-A gdzie miałabym być? 

-No szukałem cię wczoraj, ale cię nie było. 

-No tak. 

-Lecisz z chłopakami na trening? 

-Jak widać. - wzruszyłam ramionami. 

-Masz czas wieczorem? 

-Nie wiem. Nie planowałam jeszcze niczego. 

-To może zarezerwujesz czas dla mnie? 

-W sumie, to czemu nie. 

-Czyli jesteśmy umówieni? 

-Powiedzmy, że tak. 

-Trzymam cię za słowo. - puścił mi oczko. 

Uśmiechnęłam się serdecznie. 

-Ja muszę lecieć. Zgadamy się jakoś później. 

-W razie czego to, wiem gdzie masz pokój. 

-To do później. - ucałowałam go delikatnie w policzek. 

-Do później. 

Opuściłam hotel i weszłam do wesołego autobusu. 

Zajęłam miejsce na samym przodzie i wlepiłam wzrok w widok za oknem. 

Na halę zajechaliśmy chwilę przed godziną jedenastą. 

Wysiadłam z pojazdu i stanęłam obok wujka. 

Zaraz podbiegł do mnie uśmiechnięty od ucha do ucha Kurek. 

-Cilla! Słońce ty moje! - po chwili tonęłam w jego objęciu. 

-Chłopie, chcesz mnie udusić? - wydusiłam z siebie. 

-Przepraszam. To z tej radości. 

-Jakiej znowu radości, Bartoszu? - uśmiechnęłam się szeroko. 

-No, a jak myślisz? 

-No nie wiem, może mi podpowiesz? 

-Może sama w końcu do tego dojdziesz. 

-O ty! Dobra, zobaczymy. Taki dostaniesz dzisiaj wycisk na treningu, że wyśpiewasz mi to. 

-Tak? 

-Tak. 

-Zobaczymy, zobaczymy. 

-Oj Bartek, Bartek...Mykaj dalej na halę, a nie powietrze marnujesz tutaj! 

Założył ręce w geście "focha" i powędrował przed siebie. 

Nie mogłam powstrzymać śmiechu i zaczęłam śmiać się jak kretynka, która przed chwilą opuściła psychiatryk. 

On był takim pozytywnym człowiekiem i przesyłał super energię. 

Ja już od dłuższego czasu pracowałam jako psycholog kadry i bardzo dobrze znałam się z chłopakami. Mieliśmy super kontakt. 

Zasiadłam przy stoliku i zaczęłam wykonywać papierkową robotę. 

Zajmowała mi zawsze dużą część czasu. Może też dlatego, że często ktoś mi w niej przeszkadzał? 

Chłopaki to są nieźli figlarze i lubią się czasem powygłupiać moim kosztem. 

Chociaż dzisiaj trening przebiegał w miarę spokojnie. 

***

Była godzina dwudziesta pierwsza. Nałożyłam na bikini.

Zabrałam ręcznik i ruszyłam nad basen hotelowy. Chciałam się trochę odprężyć, bo ostatnich wydarzeniach należało mi się trochę spokoju. 

Zasiadłam na chłodnych płytkach nad basenem i zanurzyłam delikatnie prawą stopę. Chłód wody sprawił, że przez moje ciało przeszły ciarki. 

W tej chwili nie brakowało mi niczego. Spokój zdecydowanie mnie uspokoił. Dał upust moim skołatanym nerwom. O tej porze nikogo nie zastałam w tym miejscu. Może dlatego, że większość wolała ten czas spędzać na mieście. Lub na plaży. Z moich rozmyśleń wyrwała mnie jakaś męska dłoń, która zagościła na moim ramieniu. 

-Tutaj jesteś. - powiedział ze spokojem. 

-Przepraszam, mieliśmy się spotkać, ale musiałam sobie jakoś odreagować. 

-Nic się nie stało. Wieczór się jeszcze nie skończył. 

-Masz rację, ale ja nie mam ochoty nigdzie się wybierać. 

-Rozumiem. Możemy zostać tutaj i pogadać. 

-No tak. Korzystając z okazji chciałam ci o czymś powiedzieć. 

-Słucham? 

-Jestem chora. Mam nowotwór...-do oczu podeszły mi łzy. 

-Nie wiem co powiedzieć. - wydusił z siebie po chwili milczenia. 

-Nic. Powiedziałam ci tylko żebyś wiedział, że masz do czynienia z śmiertelnie chorą laską. 

-Nie mów tak. To się da wyleczyć. Nie możesz się poddawać. 

-A jeżeli nie mam siły do walki? 

-Masz siłę. Po prostu musisz uwierzyć, że się uda. 

-Może i masz rację. 

-Bo mam. A teraz niech pani uśmiech wraca, bo nie wypada aby taka piękna kobieta była smutna. 

Uniosłam kąciki ust ku górze. 

-Tak sto razy lepiej. - Amerykanin uśmiechnął się szeroko. 

Nagle przyszedł zdenerwowany Artur. 

Oczywiście coś, a raczej ktoś mu nie pasował i zaczął swoje "kazanie". 

Myślałam, że nie wytrzymam! Chociaż pewnej rzeczy się po nim nie spodziewałam i to mnie z lekka zszokowało...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dzień dobry! Witam Was po dłuugiej przerwie :) 

Jak widzicie blog zaczyna znów funkcjonować ;) 

Pełna nowych pomysłów powracam. 

Rozdział piąty już za nami i mam nadzieję, że Was nie zanudziłam ;D

Kolejny pojawi się wkrótce, bo niestety ferie mi się kończą i trzeba wracać do porządku dziennego.

Buziol :* 

~Weronika.