Prolog.

Życie. Dla jednych dar, dla innych wręcz przeciwnie. Tak naprawdę, to sami nie wiemy czego konkretnie od niego oczekujemy. Żeby być szczęśliwym? Bogatym? Znaleźć swoją jedyną miłość? A może jeszcze coś innego? Wiem jedno, pytań jest milion, a odpowiedzi zero. Ludzie chcąc dążyć do perfekcji zapominają o jednym-nikt nie jest idealny. Świat jest kolorowy, a po środku niego szara ja. Tak, ja…osierocona szwedka. Moi rodzice zginęli w pożarze, chcąc uratować mnie. Nadal nie mogę sobie tego wybaczyć. Codziennie kiedy zasypiam mam ten okropny widok przed oczami. Mała, spanikowana i kompletnie bezradna dziewczynka stojąca przed ogromnym budynkiem, który stał cały w płomieniach. To wszystko działo się tak szybko. Kilka chwil i było po wszystkim. Potem zabrali mnie do szpitala. Badania i opatrzenie oparzeń. Kiedy było po wszystkim lekarze nie wiedzieli co ze mną zrobić, więc zadzwonili do najbliższego domu dziecka. Tam spędziłam swoje dzieciństwo. Zawsze byłam inna od innych dzieciaków. Spokojna, opanowana, cicha i kreatywna. Za te cechy chyba lubiły mnie wychowawczynie ze sierocińca. A co słychać teraz u mnie? Mieszkam w Polsce. W zasadzie wszystko ułożyło się dzięki mojemu wujkowi. On zawsze mi pomaga. Niewiarygodne jak jedna osoba potrafi zmienić nasze życie. Tak właśnie było z wujkiem Stephanem. Wszystko zaczęło się od tego paskudnego wypadku, do którego nie chcę wracać. Powiem tyle, że sprawca tego strasznie mnie zranił i zrobił dziurę w psychice na całe życie. Aczkolwiek wiem, że zapłacił za to surowo. Wujka Antigę poznałam całkiem przypadkiem. Spotkałam go i jego podopiecznych na siłowni. Ja wychodziłam akurat z sali fitness. Niezaprzeczalnie najlepiej dogaduję się z Arturem. Mimo iż między nami jest różnica wieku, to on jest osobą, której ufam. I wszystko zaczyna się od tego…

Witam Was wraz z króciutkim prologiem :) Rozdział pierwszy powinien pojawić się jutro ;) Mam nadzieję, że spodobał Wam się i zostaniecie ze mną na dłużej :) 

Buziaczki, Weronika :*